Goh wat gaan de weken hard. Taxol 3 en 4 zitten er alweer in.

Iedere woensdag ga ik op pad met mijn schoonzus Rineke en blijft mijn schoonmoeder Gea in ons huis met onze kids. Gek genoeg begint het hele gebeuren te wennen. Het wordt een deel van je leven. Het nieuwe normaal wat eigenlijk geen normaal hoort te zijn. Ik loop inmiddels standaard met mijn kale kop die inmiddels weer wat pluis krijgt her en der. Het maakt me niet meer uit dat mensen zien dat ik ziek ben. Laat ze het maar zien.. misschien veranderd er dan nog wel wat in deze wereld.

Laatst was ik met mijn schoonmoeder bij ons in het winkelcentrum. Zoals altijd verzamelen zich daar voor de supermarkten wat jongeren van een middelbare school verderop. Een jonge knul van schat ik zo’n jaar of 15 was aan de lopende band aan het ‘kankeren’ op zijn vrienden… daar liep ik dan met mijn kleine man van 2,5 en m’n kale kop. Z’n vrienden zagen het.. en ik.. ik kon mijn mond niet houden. Mijn schoonmoeder verwoorde het nog vriendelijk dat het niet verstandig was om die woorden in zijn mond te nemen. En wat deed ik.. ik riep: ‘ik hoop dat jij het krijgt, want zo’n pretje is kanker niet’. Woorden die ik nu weer terug wil nemen omdat ik er spijt van heb. Ik ben ook jong geweest.. heb ook gescholden, maar met kanker eigenlijk zelden. Ik snap eigenlijk ook niet waarom een ziekte een scheldwoord moet zijn.. 1 op de 3 mensen in Nederland krijgt in zijn leven te maken met kanker… en toch wordt er zoveel mee gescholden. Ik hoop dat ik bij deze jongen ondanks de verkeerde keuze van mijn woorden wat heb geraakt.. dat hij en zijn vrienden na gaan denken over wat ze roepen.. want kanker is geen woord om mee te schelden.. het is een ziekte en niet zo’n hele fijne ook…

Maargoed dat was na mijn derde taxol kuur. Voor de rest heb ik echt nergens last van afgezien van wat vermoeidheid de eerste dagen.

Waar ik wel last van heb zijn opvliegers.. echt getsie wat een ellende. Ik krijg een keer per 3 maanden een spuit tegen de hormonen zodat mijn eierstokken stilgelegd worden om ze te beschermen… hierdoor raak ik tijdelijk in een soort kunstmatige overgang.. en die is heftuug.. naja de opvliegers dan. Zeker met het warme weer van de afgelopen weken was het geen pret. Regelmatig verliet ik het bed om beneden op de bank te gaan slapen ’s nachts ,omdat het gewoon te warm was. Ventilator knuffelen was mijn grootste hobby en om onszelf toch een beetje een vakantiegevoel te geven hebben we een zwembad gekocht waar ook ik in kan dobberen.. heerlijk met die hitte was dat!

Vandaag heb ik mijn vierde taxol kuur gehad. Ik zit nu op de helft van de in totaal 16 chemo kuren(4 x ac en 12 paclitaxel) toch weer een klein mijlpaaltje! We zijn alweer 12 weken in de chemokuren en zo’n 16 weken in de borstkankermolen.

Een heftige periode waar gelukkig een hoop lichtpuntjes zijn. Zo kan ik gelukkig ,omdat ik me zo goed voel veel tijd doorbrengen met Rowen. En wat geniet ik hiervan! Oké soms ook niet (lees: Peuterpuberteit) . Maar wat heerlijk is het dat ik zoveel tijd met hem mag doorbrengen!

Volgens mij is dit een vrij lange blog geworden, maar ik had deze keer een hoop om van me af te schrijven.

Met vertrouwen in God gaan we de komende tijd weer tegemoet. Opdat deze tijd een mooie tijd mag worden van genezing.

Dankbaar zijn wij dat het tot nu toe zo goed gaat.

Liefs Mies