En zo begon de onzekerheid weer in januari. Ik kreeg het benauwd en een vreselijke druk tussen m’n schouders en ik was alleen met Rowen thuis. Na het even aangekeken te hebben werd het erger en heb ik de ambulance gebeld. Zij kwamen me ophalen en gelukkig was Gerben snel thuis om Rowen weg te brengen.

Ik werd naar het ziekenhuis in Gouda gebracht, omdat het wel eens een longembolie kon zijn en dat was blijkbaar spoed. Eenmaal aangekomen kreeg ik allerlei onderzoeken en scans. Na een hele dag op de eerste hulp kregen we het bericht dat het geen ontsteking was, geen longembolie maar dat er een plekje op mijn long te zien was.. maar ze konden niet zeggen wat het was alleen dat het er met mijn voorgeschiedenis niet goed uitzag.

Weg was de wereld weer onder m’n voeten. Was het nou niet eens klaar met die enge rollercoaster… maar iets in mijn onderbuik zei dat ik het nog in mijn eigen ziekenhuis het LUMC wilde laten bekijken. Want wat was het dan wel? In Gouda wilde ze me naar huis sturen met antibiotica en een controlescan over een maand.. maar als het dus wel kanker was, was het aggressief geworden want dan is het van september tot januari gegroeid tot dit plekje en dat is niet best. Na wat aandringen kreeg ik een brief en de cd met de beelden van de scan mee voor mijn eigen ziekenhuis. ‘S avonds laat mailde in mijn mammacare verpleegkundige Elly (mijn heldin). Zij was verbaasd en stelde me enigszin gerust met we gaan het morgen gelijk oppakken en eerlijk gezegd denk ik dat het bestralingsschade is.

Na een ietwat onrustige nacht voor ons en onze familie werd ik ‘s ochtends meteen gebeld door Elly. Hier heb ik mijn verhaal nogmaals uitgelegd en zij vertelde dat het meer klonk als bestralingsschade dan als een uitzaaiing. Snel ben ik met Lenny en Rowen naar Leiden gereden om de beelden te brengen naar mijn radiotherapeut-oncoloog.

We waren nog niet thuis en hij belde me op met de woorden het ziet er uit als bestralingsschade, het zit ook precies in de schampzone en tegen het longvlies aan. Je hoeft je geen zorgen te maken hoor. Dit was echt een opluchting. We spraken af dat ik eind februari een scan zou krijgen ter controle. Vandaag kreeg ik daar de uitslag van.

Zenuwachtig zat ik in de wachtkamer tot ik geroepen werd. Aan zijn gezicht dacht ik enigzins te kunnen lezen dat het goed was, maar dat zegt natuurlijk niks. Gelukkig zei hij al snel dat het er goed uitzag. Het plekje was kleiner geworden en het ziet er nog steeds uit als bestralingsschade. Hij begreep wel waarom er enigzins twijfel was in het ziekenhuis in Gouda, want voor iemand die niet gespecialiseerd is leek de plek ook op een bolletje. Alleen als ze beter hadden gekeken hadden ze dus kunnen zien dat het niet zo was.

Alles is dus met een sisser afgelopen.

Hier nog een foto van de situatie nu in m’n longen. Het plekje staat bij de pijl.

Verder gaat het gelukkig wel aardig. Ik heb Oedeemtherapie voor t vocht en af en toe moet er nog vocht afgetapt worden met een punctie. Verder ben in begonnen met onco revalidatie en ‘sport’ ik dus een keer in de week onder begeleiding van de fysio. Ook doe ik mee aan de FREE studie in het LUMC. Dit is een studie om te kijken of ze met EMDR therapie mijn angst op terugkeer voor kanker kunnen verkleinen. Baat het niet schaadt het niet toch? Ik ben nu bezig met dagelijks een vragenlijst invullen en binnenkort heb ik dan afspraken en moet ik ook langskomen.

Zo dit was weer een lange update van de laatste tijd.

Liefs Mies X